عبدالکریم امیری فیروزکوهی
شاعر.
تولد: 1288، فرحآباد فیروزكوه.
درگذشت: 18 مهر 1363، تهران.
سید عبدالكریم امیرى فیروزكوهى متخلص به «امیر»، فرزند سید مصطفىقلى منتظمالدوله، در هفت سالگى با پدرش به تهران آمد و پرستاریش به عهده نامادرىاش سپرد شد. ابتدا به مدرسه سیروس رفت. در همین سال پدرش درگذشت. لذا مادرش از روستا به تهران آمد و در كنار نامادى سرپرستى وى را به عهده گرفت. «امیر» سپس در مدارس ثروت و كالج آمریكایى تحصیلات خود را به پایان رساند. پس از آن نزد محمد حسین وحید دستگردى، مدیر مجلهى «ارمغان» و رییس «انجمن ادبى حكیم نظامى» و دیگر ادیبان تهران به تعلیم فنون ادب و علم كلام مقدمات حكمت همت گماشت و دیرى نگذشت كه با سرودن غزلهاى ناب به سبك هندى (اصفهانى) به جمع شعرا پیوست. سید كریم امیرى فیروزكوهى به تدریج در انواع فنون شعرى از غزل و قصیده مهارت یافت. ایشان در انجمن ادبى ایران نیز حضور داشت.
امیرى فیروزكوهى در سال 1308 به عضویت در ادارهى كل ثبت اسناد و املاك درآمد. مدتى هم نزد سید حسین مجتهد كاشانى كه تصدى دفترى از اسناد رسمى درجه اول را بر عهده داشت، كار مىكرد. در سال 1311 عهدهدار خدمت در ادارهى ثبت اسناد تهران شد و در سال 1319 خدمت را ترك گفت. ده سالى هم از سال 1326 تا سال 1336 متصدى دفتر اسناد رسمى بود. وى سالها از محل درآمد املاك موروثى خود در فیروزكوه و تهران زندگى مىكرد.
همچنین در جوانى به شوق فراگیرى معارف اسلامى به نزد شیخ عبدالنبى مجتهد كجورى و سید حسین مجتهد كاشانى ملقب به «ضوءالرشد» رفت و علوم اسلامى (فقه و اصول و حكمت و فلسفه و معارف اسلامى) را نزد آنان آموخت. زبان عربى را نیز در خدمت كوتاهى آموخت.
زمینهى اصلى كار او غزل و قصیده و از حامیان پیروان سبك هندى بود. غزلیات «امیر» كه دو ثلث آثارش را شامل مىشود، در عین حال كه داراى استحكام آثار اساتید كهن است لطافت شعر دورهى صفوى و سبك هندى و مضامین بكر و خاص اندیشه این استاد را همراه دارد. امیرى فیروزكوهى اشعارى هم به زبان عربى داشت كه بعضى از آنها در روزنامهى «اقدام» چاپ شده است.
از جمله آثار وى مىتوان به تصحیح دیوان صائب و مقدمهاى كه بر این كتاب نوشت و نیز مقالههایى در مجلات ادبى كشور در زمینهى شعر و ادب و زبان و همچنین ترجمهاى از نفس المهموم آقا شیخ عباس محدث قمى و ترجمه مكاتیب نهجالبلاغه اشاره كرد. از وى رسالهاى فلسفى نیز به نام «وجیزة فى علم النبى» در مجله «جاویدان خرد» (شمارهى بهار سال 1354) منتشر شده است. دیوان وى به كوشش دخترش- دكتر امیربانوى امیرى فیروزكوهى (مصفا)- در سال 1354 در تهران به چاپ رسید. وى علاوه بر دیوان شعر، دو كتاب با نامهاى عفافنامه در لزوم حجاب (1313) و احقاق الحق از خود به یادگار گذاشته است.
پیكر امیرى فیروزكوهى در صحن شرقى امامزاده طاهر (ع) واقع در حضرت عبدالعظیم به خاك سپرده شد.
(1363 -1289 ش)، عالم و شاعر، متخلص به امیر. از سادات فیروزكوه. در فرحآباد متولد شد. پدرش از رجال اروپا رفتهى عهد مظفرى و آشنا به تمدن جدید و جد اعلایش امیر محمدحسین خان سردار، از حمله فاتحین هرات و بانى دبستان خیرّیه ایتام در تهران كه به دبستان فیروزكوهى مشهور است، بود. امیر در هفت سالگى به تهران آمد. پدرش همان سال درگذشت و او تحت تربیت مادر قرار گرفت. تحصیلات ابتدایى و متوسطه را در تهران در مدارس سیروس، ثروت، سلطانى و كالج آمریكایى گذراند. سپس به تحصیل منطق و كلام و حكمت همت گماشت و از محضر استادانى چون آقا شیخ عبدالنبى كجورى، و آقا سید حسین مجتهد كاشانى استفاده كرد. امیرى از دقایق شعر فارسى آگاه بود. و شاعر غزل و قصیده و از شیفتگان صائب بود و به سبك هندى شعر مىسرود. در زبان عربى تبحر داشت و به آن زبان نیز شعر مىسرود. در تهران درگذشت و در آستانهى امامزاده طاهر در صحن حضرت عبدالعظیم مدفون گردید. از آثار وى: ترجمه «مكاتیب نهجالبلاغه»؛ ترجمهاى از «نفس المهموم» حاج شیخ عباس محدث قمى؛ «و جیزة فى علم النبى»، رسالهاى فلسفى كه در مجلهى «جاودان خرد» چاپ شده؛ «دیوان» اشعار، در دو جلد كه به همت دخترش و دكتر امیربانوى ایمرى (مصفا) چاپ شده است؛ تصحیح و مقدمه بر «دیوان صائب»؛ منظومهى «عفاف نامه»، در لزوم حجاب؛ «احقاق الحق»، در حمایت از شعراى صفوى و دفاع از سبك هندى.[1]
نظرات کاربران
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
